Rozdział 6

Marco

Gdy byłem już na stadionie z Mario tylko patrzyliśmy się na siebie. Był tam tylko on i ja. Nie wiem czemu, ale... ale zawsze przychodziliśmy tam kiedy byliśmy skłóceni.

,,Ja zawsze będę częścią Borussii'' – powiedział do całej naszej jedenastki i trenera gdy odchodził.

Akurat w tym samym momencie odwróciliśmy się do siebie i zaczęliśmy mówić w tym samym czasie te słowa:

-Stary... Nie ty mów... Nie ty. Dobra ja.... Przepraszam (…) - wkońcu zmęczyliśmy się i zaczął mówić Goetze:

-Przepraszam, że ci to powiedziałem. Nie powinienem. Wybacz. - mówił przyjaciel.

-Właśnie dobrze, że mi to powiedziałeś. Będę starał się zmienić. Ja też nie jestem bez winy więc przepraszam.

-Gotzeus forever? - spytałem

-No jasne! - pogłaskał mnie po głowie przyjaciel.

-Stary. Wiesz, że nie pozwalam bez zapytania! - i oboje zaczęliśmy się śmiać.

-Słuchaj ja pogadam z Gabi, ok? - przerwał wybuch śmiechu i mówił te słowa już poważnie.

-Dziękuję bracie! - przybiliśmy sobie piątkę.

Magda

Łaziłam z Gabryśką po ulicach miasta kiedy nagle zobaczyłyśmy Mario a za nim Marco wychodzących ze stadionu.

-Gabi! - krzyczał Mario – Reus ty tu poczekaj.

Uciekała ile sił w nogach, a ja próbowałam ją zatrzymać, jednak nie udało się.

Gdy było widać tylko głowę przyjaciółki podeszłam do chłopaków:

-Nie uciekajcie. Chciałabym wam powiedzieć co ona powiedziała mi wczoraj.

-Co powiedziała?! Nic jej nie jest? - spytał mnie przerażony Marco.

-Jak mieszkała w Polsce był identyczny przypadek jak z nią i z Reusem plus jeszcze tamten próbował ją zabić jak od niego odeszła. Ona teraz się boi. Dajcie jej trochę czasu, starajcie się ją choć trochę zrozumieć. Proszę was.

-O dżisys! OMG! - krzyczał zagubiony Marco – oczywiście, że jej dam!

-Marco choć pójdziemy do domu i pogadamy. -wziął jego głowę pod pachę jak piłkę, złapał go za ręce i próbował iść. Próbował? Tak, próbował, ponieważ podobno piłkarz dortmundzkiego klubu zachowywał się jak psychol.

Byłam już w domu i tam zastałam Gabcię.

-Magda ja się boję. Boję się, że on też.. że wiesz... - jąkała się.

-On by niigdy takiego czegoś nie zrobił! Sam mi to powiedział.

-Słowa nie mogą tego potwierdzić.

Gabi

Była już godzina 15 z minutami kiedy poszłam się wykąpać. Po wykąpaniu włożyłam czyste ubrania, ponieważ gdy tak biegłam przewróciłam się na błoto. Gdy siedziałam w mojej sypialni, odpaliłam laptopa, włączyłam Facebooka nagle zadzwonił nie znajomy numer. Okazało się, że to policja:

-Pani Gabriela Jastrzębska?

-Przy telefonie, a coś się stało?

-Laura Dobroń to pani ciotka?

-Tak. Coś się stało? - spytałam już przerażona.

-Ciężko mi to mówić, ale.... ale ona nie żyje.

-Co?!!! Jak to, co się stało?!

-Samochód ją potrącił. - przy tych słowach rozłączyłam się i rzuciłam na łóżko.

Magda usłyszała to i zwróciła się do mnie:

-Młoda co się stało? Znowu on?

-Nie. Kojarzysz co opowiadałam ci o mojej ciotce Laurze? Ona nie … ona nie żyje...

-Ojej... Gabi tak mi przykro. Pojedziesz na pogrzeb?

-Nie mogę. Chcę tu zostać z wami... znaczy z tobą co ja gadam!

-Tęsknisz za nim?

-Nie.

-Bardzo?

-Tak.

-Idziemy to niego już.!

-Magda nie mogę tak po prostu... - przewała mi:

-Właśnie, że możesz i on za tobą tęskni i ty za nim.

-Serio?

-Tak.

Marco

Siedzieliśmy z Mario i przerzucaliśmy kanały w telewizorze gdy dostałem SMS'a od nieznajomego mi numeru.

,, Marco! To ja Magda! Za 20 minut powinniśmy być. ;D''

Nic jej nie odpisywałem tylko poszedłem wziąć szybki prysznic i ubrać się jakoś przyzwoiciej.

Gabi była tak ślicznie (pierwsze zdjęcie) ubrana, lecz miała nie szczery uśmiech. Usiedzliśmy we dwoje przy stole i przerwałem tą ciszę słowami:

-Ślicznie wyglądasz, lecz widać, że jesteś trochę przybita. Co jest?

-Ciocia... moja ciocia Laura nie żyje. Samochód ją potrącił.

-O Jezu! Gabi współczuje ci. - przytuliłem ją mocno.

-Dzięki Marco, ale to nie odwróci czasu. Chciałabym ci powiedzieć, że jesteś osobą na której mogę polegać i owszem boje się, ale nadal chcę z tobą być tylko czy ty tego chcesz?

-Nawet nie wiesz jak bardzo. - przy tych słowach objął mnie.

-Tylko obiecaj mi jedno – mówiłam – już nigdy nie …

-Tak nie spotkam się z nią – odpowiedział jakby mi czytał w myślach – Czyli znowu jesteśmy razem?

-Tak – odpowiedziała.

Przy okazji powiedziała też:

-Dobra, dobra Mario, Magda możecie już przestać ryczeć. - i wszyscy wybuchliśmy śmiechem.

To był drugi najszczęśliwszy dzień w moim życiu, ponieważ pierwszy był jak ją zobaczyłem.

Gabi

Ja wierzyłam, że ciocia patrzy na mnie z góry! Teraz będzie zawsze przy mnie. - myślałam gdy Reus i Goetze odwozili nas do domu.

Od autorki...

Pisałam go dzisiaj przez 2 godziny docencie to ;) 

A to rysowałam wczoraj przez godzinę: 

Wiem nie mam talentu ;p